ve Nietzscheler..

beğenilmemenin korkaklığıyla yazılan şiirler gibiyim bu gece.
"sessiz ve kimsesiz" kelimesinin geçtiği bir satırın sıradanlığındayım.
düşlediklerimin gölgesinde uzanıyorum,
pembe ritimlerin çaldığı şarkılarda..

üzücü diyaloglarımı gözden geçiriyorum,
ıssız bir adaya düşsem diye başladığım sorularla.
ve sonra her şey bittiğinde diyorum,
ya her şey bittiğinde ?

geçen ay'ın yaşattığı zorlukların canı cehenneme
onların tabularıyla seviştiğim şu günlerde
kafede çalışan güzel bayan;
sana ihtiyacım var.

bulutlar,
güneşi perdeliyor.
şimdiki zamanlarımdan nefret ediyorum,
bak yine oldu.

kelimeler,
büyüleriyle aldatılan insanlar,
öldürülen ölümsüzlük
ve Nietzscheler..

bitti dimi her şey?
-bitti.