"Bunu yapmamalıydım.." larımızı hatırlayalım bu gece..

"Bunu yapmamalıydım.." dediğimiz zamanlarımızı hatılrayalım istedim bu gece..
Pişmanlığımızın yüzümüze vurduğu kırmızı sıkıntıdan bahsedelim biraz da..

Evden bağırarak ayrılan bir genci hayal edin, kalp kırmanın rahatsızlığı var suratında ama hala kararlı isteğinde. ve biraz önce, evden hışımla çıkan oğlunun arkasından bakan annenin gözlerini hayal edin. Bir daha görememenin korkusu var ikisinde de. ve o korkunç sessizliğe karşı verdikleri mücadeleyi hayal edin..
Sinirini hala geçirememiş gencin hızlı adımlarını ve soluklarını izleyin. Sizi de biraz korkutacaktır. Caddeye indiğinde soluna ve sağına hızlıca bakıp attığı ilk adımla beraber; hızlı bir ticari aracın ona çarptığını hisseden gencin aklına ilk gelen pişmanlığıyla yalnız kalmak istiyorum bu gece..
"Bunu yapmamalıydım.."

Sevgilisinin onu; en yakın dostuyla aldattığını gören genç bir bayanı hayal edin. Bayan bir anlık şaşkınlıkla normal olmayan hiç bir şey yapmıyor olsa da hemen ardından gelen nefret tufanıyla sarsılıyor bedeni. Kolundaki çantayı yüzlerine fırlatıyor, çay kafelerinin sıkça bulunduğu sokakta. Yeni çift; yapmış oldukları olayın pişmanlığıyla tepkisiz kalırken, bayan hiç olmaması gereken hakaretlerle bağırıyor ikisine de..ve karşı tarafta korunan sessizlik bayanın hıncını alamamasının bir göstergesi olarak; onu daha da hırçınlaştırıyor. Uzaklaşan çiftin arkasından koşturur gibi oluyor ve sonrasında yere yığılıyor.. Tam o sırada, işte o sırada yaşadığı pişmanlıktan bahsediyorum.. "Bunu yapmamalıydım.." çaresizliğini hissediyorum etrafımda..

Uzun süren bir tartışma. Büyük bir tartışma. Evin ilk ve tek çocuğu ve 22'sinde bir genç kız. Evlenmek istediği çocukla babasını tanıştırdığı ilk gün, ve çocuk evden ayrıldıktan sonraki ilk saatler. Baba kızını tehdit ediyor, asla olmayacağını söylüyor. Hayatını; emekle, işçilikle, ezilerek geçirmiş ve onu ezen kudretlerle yani kapitalist, burjuva takımıyla kızını evlendirmeye hiç niyeti olmayan bir baba. ve o babanın; arkadaşlarıyla gittiği bir tiyatro gösterisinde tanıştığı, zengin, yakışıklı ve -ona göre- dünyanın en iyi insanıyla evlenmek isteyen kızı.. Hayatlarının bundan sonraki 3 ayı bu anlaşmazlık ve sessizlikle geçiyor ve tam o 3 ayın sonunda düğün davetiyelerini; evin en yüce kadını(annesi), babaya uzattığında; kızı odasında bitirme teziyle uğraşıyor-muş gibi yapıyor. Babasının daha önce hiç bu kadar sinirlenmediğini gören kızı korkuyla sarsılıyor. ve Babasının bağırışlarını duymak istemese de duyuyor. Ağlıyor. Ama sessiz kalıyor. ve Onca haykırışın bitiminde, ağlayarak ve korkarak "baba.." diyen kızına "Benim senin gibi bir kızım yok" diyen babayı hayal edin. Cümlesini tamamlamakta güçlük çeken baba, son gücüyle evden gitmesini söylüyor kızına, usulca. ve Evden Annesine sarılarak ve babasına uzaktan bakarak ayrılan kızının kapıyı kapatış sesiyle göz yaşlarına boğulan babanın pişmanlığından bahsetmek istiyorum. "Bunu yapmamalıydım.." daki baba pişmanlığını derinden hisseder olduğumuzda hepimiz; kendimizden de bir "yapmamalıydım"ı hatırlarız..

Pişmanlıklarımızı; en acıtan zamanlarımızda düşündüğümüzü biliyorum. Şimdi ise acıtmadan, "bunu yapalım" istiyorum.. Bu gece. Başınızı yastığınıza koyduğunuzda düşünün, sızınız arttığında yastığın soğuk tarafına yanağınızı getirip tekrar üstüne gidin.. Ben bu gece bunu yapmak üzere hazırladım kendimi.. ve "bunu yapmamalıydım"larımı gözden geçirip bundan sonraki yapmam gerekenleri düşleyeceğim..

Son olarak, sizlere çok sevdiğim bir şiirden ve o şiirin sahibi şairin isminden bahsetmek istiyorum, sağlıkla..

Yalnız kalmaktan daha kötü şeyler de vardır hayatta
ama genellikle bir ömür alır bunun farkına varmak
o zaman da çok geçtir
ve çok geçten daha kötü bir şey yoktur hayatta.
                                                           Charles Bukowski