"bu incecik bir veda havasıdır.."

Sokaktayım.
Bir Necip Fazıl havası esiyor ılık yaz akşamlarında. Kaldırımlar diyorum; kaldırımlar ne de güzel.. ve Güzel bulduğum her şeyde yaptığım gibi, üzerinden geçiyorum kaldırımların. Sokak lambaları aydınlatırken şehrin karanlığını, Cahit Sıtkı geliyor aklıma; "Haydi Abbas! Vakit tamam! Akşam diyordun işte oldu akşam!"
Sessizliğin; kaşık seslerine, televizyon yayınlarına, balkon sohbetlerine ve radyolarda çalan Ahmet Kaya şarkılarına büründüğü yaz akşamları.. "Vakit tamam seni terkediyorum" dediğinde anımsıyorum Cahit'i, "bütün alışkanlıklardan öteye.."
Ay'ın parlaklığıyla aydınlanan sokaklarda, lambalardan kurtulmanın sevincidir bu içimdeki. Giderek darlaşan  arka sokakların daimi sakinleri; penceresine taş düşmüş, yorgun ve silik evler.. Ölümü hatırlatıyor, daha yolu yarılamadan. Açlığı temsil etmenin onuruyla sokaklarda dolaşıyor köpekler. ve giderek artan karanlığın; çalışını izliyorum hayatın renklerini.. ve Hayatın renklerini..
Yokluk üzerine hayal ettiğim dünyamda yaşıyorken ruhum, nice ruhların kayboluşu dolaşıyor sokaklarda. ve Bedenimdeki siyahlık aydınlatıyorken ruhumu, yürüyorum.
"Yolumun karanlığa saplanan noktasında
sanki beni bekleyen bir hayal görüyorum.."

Ah, yaz akşamları.
Beni efkarlandıran, sıradanlaştıran, bir sigara daha yaktıran, düşündüren, özleten, kulak astıran, belki de ağlatan ve bir sigara daha yaktıran, çayımı balkonda içirten, gökyüzünü seyrettiren, Cahit Sıtkı okutturan ve sonra da bir şiir yazdıran.. yaz akşamları..


ve Ahmet Kaya dinliyorum. Dinledikçe yuhalayan, dinledikçe alkışlayan ve dinledikçe uzaklaşan insanlara inat; Ahmet Kaya dinliyorum.
ve Sen.. Kaybolduğum sokaklarda saklanan, Cahit Sıtkıyı öylece korkutan, Necip Fazılı değiştiren ve kafasına sıkıp gitmesinin sebebi; Ahmet Kaya'nın.. Ah, sen..
ve sana inat dinliyorum. ve sana..
Hoşçakal iki gözüm, hoşçakal..